Net op de valreep van het Oude Jaar, dropte de postbode dit schijfje op onze deurmat. Het is het debuut van eentrio, bestaande uit twee Italianen, Flavia Clementi en Federico Bragetti, en één Belg, Thomas Van Bogaert die, niet geheel toevallig, elkaar tegen het lijf liepen in Brussel. Dat is, zoals we allemaal zouden moeten weten, de enige stad in dit landje, waar meertaligheid en multiculturaliteit twee aangename vanzelfsprekendheden zijn en waar je als individu helemaal jezelf kunt zijn, zonder dat de banbliksems van de “pensée unique” klaar staan om je omver te sabelen.

Alle drie de muzikanten zingen en spelen percussie, Flavia doet er shruti box bovenop, Federico voegt daar zijn cello aan toe en Thomas is in de weer op gitaar. Eerst wat aarzelend, maar naarmate de drie elkaar beter leerden kennen en stap voor stap ook vrienden werden, kweekte hun muziek zelfvertrouwen en konden ze vrijuit uitgaan van elkaars sterktes: in hun verschillende afkomsten en moedertalen lagen de kansen voor het grijpen en het was dus allicht ook geen toeval dat hun pad langs de deur van Muziekpublique leidde. Dat is al jaren het huis van vertrouwen voor Brusselse wereldburgers die muziek maken et voilà: hier is dus hun eerste plaat, op het label van Muziekpublique.

De plaat bevat twaalf nummers van eigen makelij en die handelen over de dingen die de mensen (zouden moeten) bezighouden: we zijn geen helden, maar we worstelen ons met z’n allen door het leven heen. Dat betekent dat we moeten omgaan met verveling en eenzaamheid, dat angst en onzekerheid ons deel zijn, maar ook dat ons aller levensdrift en de wil o er samen iets van te maken, de dingen zijn, die de songs doordesemen. Dat leidt, zoals in opener “Bombom” langs de gedeelde passie voor de Braziliaanse taal en muziek, via een Spaanstalig gedicht van Dulce Maria Loynaz in “Quiereme Entera”, waarin de dichteres de lezer/luisteraar aanmaant om niet te overdrijven met het opgeven van onszelf, wanneer we per se graag gezien willen worden. In “Psy” wordt datzelfde thema aangepakt: we moeten ons ervoor hoeden onszelf uit te vlakken en we moeten beseffen dat de wereld heus wel verder zou draaien, als we niet continu bezig zouden zijn met de ander. “Canto di una Lotta” is dan weer een tekst van de Peruaanse activiste Cristina Torres Cáceres, die het lijflied werd van de strijd tegen vrouwenmoorden, die in Italië nogal ferm gevoerd wordt: je vermoordt een vrouw niet, omdat ze een keer teveel “nee” zei of niet op avances ingaat.

In “Aguas Profundas”, wordt de luisteraar ertoe aangezet niet bang te zijn om zich in het diepe, donkere water te wagen en Het Leven zijn gang te laten gaan: er is immers altijd een einder, een eiland dat je vaste grond onder de voeten biedt. De middernachtswals, die erop volgt schetst een beeld dat je tegenkomt als je je op de grens van slapen en waken bevindt en “Sospesa”, wat bij ons zoiets als “schorsing” betekent, is een louter muzikale mini-expeditie op zoek naar wat ons kan binden, terwijl je in het begin zou denken dat het gaat om wat ons onderscheidt. Uit Palestina komt de tekst van “My Palestinian Friend”, terwijl “Via” pas tijdens de opnames van de plaat geschreven werd en verhaalt hoe zwaarte en verveling je kunnen overvallen als je, na lange afwezigheid, naar je land terugkeert. In “Tired Talks” wordt beschreven hoe moeilijk communicatie tussen mensen kan verlopen, doordat je niet goed luistert of de verkeerde vragen stelt, te veel of te weinig zegt en op die manier misverstanden veroorzaakt. Tegelijk klinkt in “Mary” de dwingende noodzaak om iets van onszelf achter te laten wanneer we sterven: dat is dé manier om verder te leven en herinnerd te worden.

U merkt het: dit zijn niet zomaar liedjes, dit zijn heuse “tranches de vie”, gezongen en gespeeld door mensen die de oppervlakkigheid schuwen als de pest en die het leven in hun stad omarmen: niets is helemaal zwart en donker, noch is het ooit helemaal wit en helder. We blijven stuiteren en stuntelen, maar net dat maakt ons tot mensen en we doen er goed aan, te leren dat het die reis is, die ons verblijf hier enigszins draaglijk maakt. Als je aan plaat van dergelijk kaliber weet af te leveren bij je debuut, leg je de lat alvast bijzonder hoog voor het vervolg, maar ik heb er alle vertrouwen in, dat dat goed komt: deze drie weten bijzonder goed waar ze mee bezig zijn, ze beheersen hun instrumenten prime, ze hebben gevoel voor melodie en de stem van Flavia in simpelweg in staat om een ijsberg te doen smelten. Wat een debuut is me dat? Ik kan niet anders dan de term “indrukwekkend” van stal halen…

(Dani Heyvaert)